[diakon]

.
„Kresowe wspomnienia” – wystawa malarstwa artystĂłw z Koszalina

PielĂŞgniarka z pĂŞdzlem w rĂŞku

Tatiana i WÂładysÂław Pitakowie regularnie przyjeÂżdÂżajÂą do Wilna od 2008 roku. Wtedy to Âżona, poszukujÂąc korzeni swojej rodziny, poznaÂła franciszkanĂłw. GrĂłd nad WiliÂą staÂł siĂŞ swoistÂą muzÂą dla byÂłej wilnianki i obudziÂł drzemiÂące od lat pasje artystyczne.

Przed tygodniem, 24 maja, w klasztorze franciszkanów zorganizowano wystawê malarstwa olejnego, akrylowego i niekonwencjonalnego. Ekspozycji towarzyszy³y prezentacje multimedialne dotycz¹ce integracji sztuk piêknych (malarstwa, muzyki i poezji). Paùstwo Pitakowie przywieŸli ze sob¹ tak¿e dary (prace plastyczne i wydania literackie) cz³onków Zespo³u Pracy Twórczej Plastyki Zwi¹zku Artystów Plastyków Rzeczypospolitej Polskiej i Krajowego Bractwa Literackiego w Koszalinie, w którym ma³¿onkowie dzia³aj¹.

Ró¿aùce od wynalazcy

– PochodzĂŞ z mieszanej polsko-rosyjskiej rodziny. Moja mama (Maria Zarachowicz) byÂła PolkÂą, zaÂś tato (Leonid Fedosichin) Rosjaninem. Ojciec byÂł inÂżynierem wynalazcÂą. Ja siĂŞ urodziÂłam juÂż po wojnie, ale pamiĂŞtam, Âże nasza rodzina w Wilnie mieszkaÂła w wielkiej biedzie. Mimo tak wziĂŞtego fachu, ojciec nie mĂłgÂł sprzedawaĂŚ swoich wynalazkĂłw, poniewaÂż oficjalnie siĂŞ sprzeciwiÂł wÂładzy komunistycznej. ZresztÂą caÂła jego rodzina po 1917 roku wyjechaÂła z Rosji i schroniÂła siĂŞ przed bolszewikami w Wilnie – dzieli siĂŞ swoimi wspomnieniami Tatiana Pitak.

Fedosichinowie Âżyli bardzo ubogo. Za wysyÂłane do Moskwy wynalazki nikt ojcu nie pÂłaciÂł i, prawdopodobnie, ktoÂś inny przypisywaÂł sobie jego zasÂługi. Jak wspomina rozmĂłwczyni, Âżeby przeÂżyĂŚ, ojciec robiÂł z chleba ró¿aĂące i zanosiÂł je Âżebrakom pod OstrÂą BramĂŞ. Tamci dzielili siĂŞ z nim tym, co uÂżebrali. NieszczĂŞÂście dotknĂŞÂło rodzinĂŞ, kiedy w mÂłodym wieku zmarÂł brat Tatiany i wkrĂłtce po nim – ojciec. Zostali na cmentarzu w Wilnie, z kolei mama wraz z dwiema cĂłrkami, na zaproszenie swojej siostry, wyjechaÂła do Polski. ByÂł to rok 1954, a cĂłrka Tatiana liczyÂła 5 lat. Rodzina FedosichinĂłw osiedliÂła siĂŞ na Dolnym ÂŚlÂąsku w Bystrzycy KÂłodzkiej.

Po latach, po powrocie do Wilna, pani Tatiana odnalazÂła grĂłb ojca i brata.

Dzūkų, ktĂłra byÂła SzkaplernÂą

Wspomnienia o mieÂście dzieciĂąstwa pani Tatiany wi¹¿¹ siĂŞ z ulicÂą SzkaplernÂą, ktĂłra teraz jest przemianowana na Dzūkų. PamiĂŞta dom, w ktĂłrym mieszkali, a ktĂłry udaÂło siĂŞ jej odnaleŸÌ po wielu latach.

– Kiedy wyjeÂżdÂżaÂłyÂśmy z Wilna, byÂłyÂśmy Âświadome, Âże nie zostawiamy tutaj Âżadnej rodziny. Przez wiele lat nic nie wiedziaÂłam o mieÂście mego urodzenia, aÂż m¹¿ poradziÂł, Âżebym podzieliÂła siĂŞ swojÂą historiÂą na jakimkolwiek portalu. W roku 2007 napisaÂłam na radzima.org i po trzech miesiÂącach odezwaÂła siĂŞ do mnie wnuczka stryjka (brata mego ojca – PawÂła Fedosichina z Baranowicz), co do ktĂłrego myÂśleliÂśmy, Âże zgin¹³ podczas bombardowania na wojnie. OkazaÂło siĂŞ, Âże jego rodzina wyjechaÂła po wojnie do Polski, gdzie doÂżyÂł sĂŞdziwego wieku, 97 lat. Stryj, co prawda, juÂż nie ÂżyÂł, ale udaÂło siĂŞ nawiÂązaĂŚ kontakt z potomkami. WspĂłlnie z moim kuzynem i jego rodzinÂą zaplanowaliÂśmy wyjazd do Wilna – wspomina Tatiana Pitak, do ktĂłrej mniej wiĂŞcej w tym samym czasie odezwaÂł siĂŞ o. Marek Dettlaff i obiecaÂł pomoc w odnalezieniu w Wilnie miejsca, gdzie byÂł rodzinny dom FedosichinĂłw.

WspĂłlnie z franciszkaninem pani Tatiana przemierzaÂła ulicĂŞ Dzūkų. Z dzieciĂąstwa pozostaÂły wspomnienia domu usytuowanego miĂŞdzy dwoma cmentarzami – prawosÂławnym i starowiercĂłw. Teren wokó³ zabudowania tak siĂŞ zmieniÂł, Âże dawna mieszkanka z trudem rozpoznaÂła przedwojenny dom rodzinny. – Na podwĂłrku spotkaliÂśmy kobietĂŞ. ZapytaÂłam jÂą o kogoÂś, kogo pamiĂŞtaÂłam, Âże mieszkaÂł po sÂąsiedzku – o Waldka StruczyĂąskiego, a okazaÂło siĂŞ, Âże jest to m¹¿ spotkanej pani. „Jestem Lida” – mĂłwi do mnie ta kobieta. „A ja jestem Tania. MieszkaÂłam z rodzinÂą na gĂłrze, mĂłj tato byÂł inÂżynierem”. Lida do mnie: „PamiĂŞtam, kiedyÂś nawet mnie kopn¹³ prÂąd, gdy twĂłj ojciec pracowaÂł nad jakimÂś wynalazkiem”. RozpÂłakaÂłam siĂŞ z radoÂści, Âże spotkaÂłam koleÂżankĂŞ z dzieciĂąstwa – wspomina Tatiana Pitak, nie ukrywajÂąc wzruszenia. ZresztÂą z koleÂżankÂą z dzieciĂąstwa pani Tatiana utrzymuje kontakt po dziÂś dzieĂą. Pani Lida uczestniczyÂła w wernisaÂżu swojej koleÂżanki.



Darmowe dyskoteki

PrzyszÂłego mĂŞÂża WÂładysÂława Pitaka – takÂże kresowianina, tyle Âże pochodzÂącego z Sokala, niedaleko Lwowa – pani Tatiana poznaÂła w LÂądku Zdroju, w 1967 roku. – ByÂł wtedy dyrektorem Domu Kultury, a ja, Âżeby chodziĂŚ za darmo na dyskoteki, poderwaÂłam go – Âśmieje siĂŞ pani Tatiana.

W ma³¿eĂąstwie sÂą juÂż ponad 50 lat. Pan WÂładysÂław jest zawodowym aktorem, pedagogiem kultury teatralnej, logopedÂą i muzykoterapeutÂą. W latach 80. prowadziÂł zabiegi psychoterapeutyczne w sanatoriach na terenie Polski. Od kilkudziesiĂŞciu lat prowadzi wykÂłady i szkolenia na uczelniach wyÂższych, zakÂładach leczniczych i opieki geriatrycznej w Polsce i za granicÂą, miĂŞdzy innymi na Ukrainie i we Francji. Tym razem przybyÂł do Wilna, Âżeby w klasztorze franciszkanĂłw poprowadziĂŚ spotkania terapeutyczne pt. „Jak radziĂŚ sobie ze stresem i naÂłogami”, ktĂłre odbyÂły siĂŞ w miniony weekend, 24-26 maja we franciszkaĂąskim klasztorze.

– BĂŞdÂąc na emeryturze, uczestniczymy w Âżyciu kulturalnym, Âżeby nauczyĂŚ czegoÂś i cokolwiek dobrego ludziom przekazaĂŚ – opowiada WÂładysÂław Pitak. Razem z ÂżonÂą sporo czasu poÂświĂŞcajÂą na udokumentowanie ró¿nych wydarzeĂą, przedsiĂŞwziĂŞĂŚ, imprez organizowanych przez ZwiÂązek ArtystĂłw PlastykĂłw RP i Krajowego Bractwa Literackiego w Koszalinie. M. in. filmujÂą teÂż uroczystoÂści odbywajÂące siĂŞ u franciszkanĂłw na Trockiej.

ZÂłapany bakcyl

Pasja artystyczna w Âżyciu pani Tatiany towarzyszyÂła od zawsze. JuÂż w szkole podstawowej nauczycielka plastyki sugerowaÂła jej piĂŞcioletnie liceum artystyczne. Niestety, naleÂżaÂłoby wyjechaĂŚ z domu aÂż do WrocÂławia, a na to nie zgodziÂła siĂŞ mama. – W naszej miejscowoÂści otworzono szko³ê pielĂŞgniarskÂą, a poniewaÂż moja mama byÂła pielĂŞgniarkÂą, wiĂŞc zasugerowaÂła mi ten zawĂłd. PoszÂłam na pielĂŞgniarstwo i zostaÂłam siostrÂą medycznÂą. W dzieciĂąstwie zÂłapaÂłam bakcyla do rysowania, ale nie miaÂłam, kiedy siĂŞ uzewnĂŞtrzniĂŚ, dlatego cieszĂŞ siĂŞ, Âże mam takÂą moÂżliwoœÌ na emeryturze – opowiada o swoich dziejach.

– KoleÂżanka zaproponowaÂła, Âżebym przyszÂła do ich grupy artystycznej i zaczĂŞÂła malowaĂŚ. SkoĂączyÂłam wtedy teÂż studium kulturalno-oÂświatowe, Âżeby pracowaĂŚ w tej samej branÂży, co i m¹¿ – dodaje pani Tatiana, ktĂłra dobrze siĂŞ teÂż sprawdza w roli fotografa i operatora.

RzeczywistoœÌ upiêkszona alegori¹

Jej spojrzenie na otaczajÂący Âświat przez pryzmat pĂŞdzelka i palety jest spojrzeniem dokÂładnie odwzorowujÂącym rzeczywistoœÌ, niemal z fotograficznÂą dokÂładnoÂściÂą. Wszak fotografuje i filmuje od roku 1987, wspó³pracujÂąc z mĂŞÂżem, zajmuje siĂŞ teÂż scenografiÂą, charakteryzacjÂą i organizacjÂą przedstawieĂą teatrĂłw lalkowych, aktorskich i wokalno-muzycznych. Od 2018 roku naleÂży do ZespoÂłu Pracy TwĂłrczej Plastyki w Koszalinie. Z okazji 30-lecia dziaÂłalnoÂści ZespoÂłu wystawiÂła na zbiorowej wystawie obraz pt. „Brama Ruszczyca w Wilnie”.

Na wystawie u franciszkanów znalaz³y siê prace o ró¿nej tematyce. Obrazy sakralne, przedstawiaj¹ce koœcio³y Wilna, w tym tryptyk franciszkaùski. Kilka obrazów prezentuje architekturê œwieck¹, jako dodatki s¹ na pracach z elementami alegorycznymi i fikcyjnymi. Jest te¿ seria, sk³adaj¹ca siê z piêciu prac, przedstawiaj¹ca Pierrota i Colombinê.

Na wystawie w klasztorze franciszkaĂąskim oprĂłcz obrazĂłw Tatiany Pitak znalazÂły siĂŞ prace artystĂłw zrzeszonych w ZwiÂązku ArtystĂłw PlastykĂłw RP i Krajowego Bractwa Literackiego w Koszalinie – WiesÂławy Kurowskiej, Rozaliny ÂŁazowskiej, ElÂżbiety KaliĂąskiej, Teresy Turkiewicz oraz ZdzisÂława Nestoruka, ktĂłry maluje kawÂą.

Teresa Worobiej

Na zdjĂŞciu: paĂąstwo Pitakowie z Koszalina u franciszkanĂłw w Wilnie
Fot. autorka
.

[diakon]

http://www.naszawiara.darmowefora.pl/index.php?topic=123.0